Age sane, inquam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Beatum, inquit. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Quid iudicant sensus? Bork Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Rationis enim perfectio est virtus; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Hoc non est positum in nostra actione.

Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;

Eam stabilem appellas. Nulla erit controversia. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Falli igitur possumus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Bork

1. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
2. Bork
3. Equidem e Cn.
4. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Scrupulum, inquam, abeunti; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Bork

Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.

Respondeat totidem verbis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Bork Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Scrupulum, inquam, abeunti; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Quid iudicant sensus? Cur iustitia laudatur?

Sic, quod est extremum omnium appetendorum atque ductum a
prima commendatione naturae, multis gradibus adscendit, ut
ad summum perveniret, quod cumulatur ex integritate corporis
et ex mentis ratione perfecta.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Bork Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Verum esto; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Explanetur igitur. Quo modo autem philosophus loquitur? Bork Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Sed quae tandem ista ratio est? Peccata paria. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Nam ante Aristippus, et ille melius.

Duo Reges: constructio interrete.

Erat enim Polemonis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quae cum essent dicta, discessimus. Erat enim res aperta. Dici enim nihil potest verius. Facete M. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Est, ut dicis, inquam. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

• Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
• Quippe: habes enim a rhetoribus;
• Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
• Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
• Satis est ad hoc responsum.
• Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Haec dicuntur inconstantissime. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Id est enim, de quo quaerimus. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid vero? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ut id aliis narrare gestiant? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid censes in Latino fore? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Age, inquies, ista parva sunt. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Non est igitur voluptas bonum. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Id [redacted]tilius factum negabat. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Praeteritis, inquit, gaudeo.

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Cur haec eadem Democritus? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

1. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
2. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
3. Tum ille: Ain tandem?
4. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tria genera bonorum; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Praeclare hoc quidem. Quid enim possumus hoc agere divinius? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Nam si concederetur, etiamsi ad corpus nihil referatur, ista
sua sponte et per se esse iucunda, per se esset et virtus et
cognitio rerum, quod minime ille vult expetenda.

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo
bono potissimum velit;

• Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
• Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?
• Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
• A mene tu?